Het is vandaag de elufde...

Internationale vrouwendag is weer voorbij. Ik ben geen internationale vrouw, dus ik deed niet mee. Vrouwendag moet het altijd zijn, net als mannen-, kinder-, dieren- of plantendag. Het is te gek voor woorden dat we een speciale dag nodig hebben om ons ervan bewust te zijn, dat we goed moeten zijn voor iemand of iets. Mensen, dieren en planten spelen elke dag een rol in ons leven en elke dag weer moeten we ons realiseren goed om te gaan met deze kwetsbare facetten van ons bestaan.
   Ik doe ook niet mee aan kankerdagen of aidsdagen en op dierendag krijgen mijn dieren geen extra voer, want dat is slecht voor ze. Ik adopteer dan ook geen nieuw dier, omdat ik daar geen geld en ruimte voor heb. Ik doneer aan een aantal goede doelen, op willekeurige momenten of maandelijks. Soms doneer ik tijdens een actie, zoals voor Haiti, maar meestal heb ik juist op die momenten geen cent te makken. Ik ben wel rijk, in vergelijking tot het grootste deel van de wereld, maar mijn bankrekening staat vaker en langer rood dan een stoplicht.
   Op de vrouwendag hoorde ik praten over problemen van vrouwen, hier in Nederland, of althans in het westen. Vrouwen verdienen nog steeds niet hetzelfde als mannen voor hetzelfde werk. Vrouwen draaien uiteindelijk toch het meest op voor de zorg voor kinderen en huishouding, ook al wordt in eerste instantie afgesproken, dat deze taken tussen man en vrouw zullen worden verdeeld. Elders in de wereld hebben vrouwen veel grotere problemen. Problemen die wij als westerse wereld voor hen willen oplossen, het liefst zo snel mogelijk. Voorbij gaande aan het feit, dat die maatschappijen nog niet klaar zijn voor zoveel geweld van buitenaf. Elke samenleving heeft recht op zijn eigen ontwikkeling en de vaart waarin die plaatsvindt. Geforceerde veranderingen leiden meestal tot conflicten, die uitmonden in nog grotere onderdrukking, of moord.
   Of het werkelijk met de vrouwen in Nederland zo rottig is gesteld, vraag ik me af. Gelijke salarissen voor mannen en vrouwen, daar kan ik inkomen. Ik moet hier de media geloven, want ik heb nooit aan den lijve een dergelijke situatie meegemaakt. Ga ik naar de zorg voor kinderen en huishouden, dan bezit ik meer wijsheden. Het klopt. De vrouw draait vaker op voor het thuisfront dan de man, maar ik denk niet, dat dat in de meeste gevallen onvrijwillig is.

'Huisman' levert drie slappe cartoons op...en deze foto. Bestaat hij wel officieel? 

   Het krijgen van een kind verandert meer aan vrouw, dan alleen haar sociale status. Biologisch gezien wordt een vrouw in negen maanden tijd voorbereid op het moederschap, onder meer door hormonen. Ontwikkeld als we zijn, kunnen we die biologische veranderingen natuurlijk aan ons laars lappen en denken, dat dit oerzaken zijn, die we kunnen negeren, maar zo simpel is het niet. Zo snel gaat een evolutie niet. Alles wat de vrouw in het proces van bevruchting tot geboorte meemaakt, is een voorbereiding op haar toekomstige taak. Een vrouw na een periode van zes weken, de duur van mijn zwangerschapsverlof, weer full time laten werken voelt als haar wegrukken uit haar nieuwe verantwoordelijkheid als moeder. Dat zal niet veel verschil maken, nu de verloven langer zijn. Het zijn dan ook best veel moeders, die tijdens de zwangerschap beweren hun baan weer volledig op te zullen pakken, maar na de bevalling tot inkeer komen. Daar is helemaal niets mis mee. Moederschap is geen kwelling, maar een prachtige belevenis. Het wonder van de geboorte, de abrupte intense liefde voor een kind, de dringende behoefte om dat kind te koesteren, te voeden, te verzorgen, zijn gevoelens die vaak zelfs de liefde voor de partner doen verbleken. Een vrouw is haar baby, een vrouw is biologisch gezien geboren om te baren en haar hersenen zijn daarop ingesteld. Een man speelt in het dit proces een hele andere rol. Die houdt net zoveel van zijn kind, maar die moet erop uit, om zijn gezin te voeden. Of hij dat doet met fruit en vlees of met geld, maakt niet uit.
    De grootste miskleun van de emancipatie is wel, dat vrouwen mannen wilden worden. Zelfs Opzij heeft dat uiteindelijk toegegeven. Waar het werkelijk om had moeten draaien was de waardering voor de vrouw, voor wat zij is, wat zij doet, wat zij kan, wat zij wil. Neerkijken op huismoeders, die van 's morgens vroeg tot 's avonds laat hun levenslang sloofden, heeft ertoe geleid, dat veel vrouwen van mijn moeders generatie zich min voelden. Zij hadden geen baan (werkelijk?) en zij konden niets (hoezo?), was de publieke opinie. De emancipatie verwachtte, dat ze buitenshuis gingen werken, hun kinderen onderbrachten bij oppassen,  grootouders en later crèches  En dat omdat het huishouden en moederschap geen aanzien meer had. Dom werk. Beroep? Geen! Wat een armoe. Op wat losse flodders na, heb ik in de media nooit een pleidooi gelezen voor de vrouw, die volledig moeder en huisvrouw wil zijn. Die losse flodders ontstonden vooral, om de vrouwen die hiervoor kozen of niet anders konden, niet te beledigen, maar aanzien leverde het niet op.
   Herman van Veen's lied met refrein: 'Het is vandaag de elufde, en het is precies het zelufde, als de twaalfde of de tiende' deed mijn moeder huilen. Het was mijn broer, die haar erop attendeerde. Niet omdat hij zijn moeder een domme huisvrouw vond, maar omdat hij haar wilde laten weten, dat hij wist hoe zwaar haar taak was. Mijn vader liet dat nooit blijken. Ook het lied van van Veen heeft nooit bijgedragen tot de bewustwording, dat moeder zijn en huisvrouw zijn vaardigheden vergen, die niet zomaar door een man kunnen worden overgenomen. Mijn moeder dweilde op haar knieën, "Hoe kan je hoekjes nou schoon krijgen met zo'n spons op een stok?"
   Ik heb net de zwijnenstal in de kantoorkamer van mijn man schoongemaakt, waar ik zelden kom. Een nest van stof en as. Ja, hij doet andere dingen. En doet hij dezelfde dingen, dan doet hij ze anders. Een verdieping lager haal ik de stofzuiger er ook nog even door, want dat werd (door wie zou dat zijn?) de laatste keer niet echt degelijk gedaan. Dat heet discutabele hulp. Toen het net 'aan' was en ik zijn huis goed bekeek, bleek een bruin lampje eigenlijk geel te zijn en het duurde een hele middag om de keuken te ontvetten, maar netjes was het wel. Rolpatronen, niet omdat het moet, maar omdat het zo groeit, omdat de aanleg van man en vrouw nou eenmaal anders is.

   Een kwalijke kant van de onderschatting van huishoudelijk werk is wel, dat eerdaags niemand het meer goed kan. Zeker niet de dingen, die vroeger vanzelfsprekend waren, zoals naaiwerk. Een gat in een sok betekent de vuilnisemmer. Een knoop aannaaien is inmiddels een uitdaging en een knoopje in een draad maken kan geen meisje meer zoals het hoort. Hoe strijk je een overhemd? Hoeveel water moeten planten hebben en hoe vaak? Hoe maak je lekkere jus? Wat betekent pillen of schroken? (Microsoft kent het woord niet eens).
   Er gaat een stuk van onze cultuur verloren, terwijl dat nergens voor nodig is. Huishoudelijk werk is meer dan domweg sloven. Het is een kunst, net als het goed opvoeden van kinderen. Als die kant van het werk niet wordt belicht en we blijven denken, dat iedereen dat wel even goed kan, dan is de emancipatie mislukt. Dat vrouwen hersens hebben, dat weten we wel, dat hebben ze al lang bewezen, maar dat ze vaardigheden hebben, die mannen niet bezitten, dat wordt eindelijk wel eens het noemen waard.