(Sociale) Media: Dom, dommer, domst...

Vandaag moet ik een keuze maken. Welk bericht was nou dommer: dat van 'onze verslaggever' op pagina IJmond 2 van de IJmuider Courant met de kop 'Advocaat krijgt alsnog namen commissie', of 'De nieuwe saamhorigheid' pal daaronder, van columnist Bart Boele? Misschien moet ik de keuze maar aan u overlaten.
   Als verslaggever van een raadsvergadering is het mijns inziens een vereiste, om even de raadsvoorstellen door te lezen om te weten, waar de raad voor of tegen stemt. Kennelijk is dat voor een verslaggever van de IJmuider niet zo van belang, want een verkeerd bericht in de krant, daar kraait geen haan naar. Eh, dat klopt niet, deze wel. Deze haan heeft een raadsvoorstel aangenomen om de eerder genoemde advocaat (van een groep referendum-aanvragers) curricula en nevenfuncties van de bezwarencommissie te laten inzien. Geen namen van de commissieleden, want dat mag niet. Dat is schending van de privacy. Ik vraag me af, hoeveel Velsenaren na het lezen van dit foutieve bericht gewoon verder lezen, zonder dat er een bel gaat rinkelen. Massa's mensen schreeuwen om bescherming van hun privacy recht, maar ik denk dat dit artikel geen hond wakker schudt, niemand iets interesseert en eerder is vergeten dan dat de krant bij het oud papier ligt.
   Telkens weer word ik geconfronteerd met foutieve berichten over raadsbesluiten, over de inhoud of resultaten van bijeenkomsten en dergelijke, maar niemand lijkt erover te vallen. Sinds ik mijn gedrag en dat van mijn mede raadsleden in de krant kan lezen, vraag ik me voortdurend af, wat ik in godsnaam met een krant moet, want wat kan ik geloven en wat niet? Als ik over mijn gedrag en dat van mijn collega's al zoveel foute berichtgeving tegenkom, hoe zit dat dan met al die zaken, die ik niet kan controleren? GroenLinks heeft de redactie direct gewezen op de fout en gevraagd om een rectificatie in haar volgende editie. Ik ben benieuwd.
   Ach en dan Boele. Hij verwijt de Velser Gemeenschap, dat ze het Witte Theater zomaar weggeven. Dat zou niet mogen als je koepelorganisatie bent van vijftig amateurverenigingen, die van dit laagdrempelige en goedkope podium gebruik maken. Laria laria logica! Wat moet de VG dan doen? 167.000 euro ophoesten om het Witte Theater te subsidiëren? Zoals het er nu uitziet zal het Witte Theater, wellicht onder een andere naam, commercieel verder gaan. De VG zou natuurlijk subsidie kunnen aanvragen voor de bekostiging van het podium, want volgens mij verdient niemand binnen deze club een salaris boven de balkenendenorm. Eén fractielid van GroenLinks staat daar in ieder geval positief tegenover.
   Boele stapt vervolgens over naar het Pieter Vermeulen Museum, dat zich in een schoenendoos bevindt. Helemaal met hem eens, maar het merendeel van de gemeenteraad wil het museum echt niet kwijt. Wethouder Westerman had prima plannen, maar de crisis gooit behoorlijk wat roet in het eten. Inmiddels heeft hij weer nieuwe plannen, want de man zit nooit stil en is nooit thuis, maar die moeten nog verder worden uitgewerkt voor ze op tafel komen. Ik wacht ze ongeduldig af.
   Boele gaat nogal voorbij aan het feit, dat de centrale overheid het begrotingstekort wil bedwingen en de decentrale overheden daarom worden gekort. Tuurlijk, wij willen als raad niets liever, dan smijten met geld en iedereen gelukkig maken, maar als het geld er niet is, dan wordt dat bijzonder moeilijk. Ik noem het dom, dommer of wellicht het domst, dat Boele zo ongenuanceerd maar wat inkt uit zijn pen gooit.
   Tot slot: Remco Glas heeft besloten toch geen kandidaat raadslid te worden. Ik had eigenlijk verwacht van wel. Boele meldt in zijn column, dat hij wenste dat iedereen dezelfde gedegen afweging zou maken als Remco deed op Facebook. Dus u weet het: Boele weet dat anderen dat niet hebben gedaan, want dan had hij dat wel op Facebook gezien. Wat niet op Facebook staat bestaat niet, dat u het weet! Bestaat iemand eigenlijk wel, als hij geen Facebook profiel heeft? Ik weet wel van twee personen, die niet meer bestaan en nog steeds een Facebook profiel hebben. Omgekeerd kan het dus wel.

   Ik heb Remco nog wel even laten weten, dat hij een verstandige keuze heeft gemaakt. Dat kwam met name door een paar reacties op zijn openbaring. Ene Barend van de Ree meldde: 'Vind het wel jammer dat er nu niemand komt die wel open en eerlijk is die 'gewoon' voor het volk opkomt.' en Fred Wubbenhorst schreef: 'Is beter zo Remco...t is een vreselijke slangenkuil...verrel je later wel wat ik xakt bedoel.' Voor je het weet verword je tot reptiel en ben je een oneerlijke konkelaar, maar dat is Remco bespaard gebleven.
Nee, ik ken Barend en Fred niet, heb nooit een woord met ze gewisseld en weet niet hoe ze eruit zien, maar kennelijk weten ze alles van mij (en mijn collega's). Ik moet ze toch eens vragen welke cursus helderziendheid hieraan is voorafgegaan.
   Ik begin steeds beter te begrijpen waar complottheorieën vandaan komen. Ik kende dit soort mensen nog niet. Vooralsnog kom ik tot de conclusie, dat de sociale media een super podium bieden om gif te verspreiden. Iedereen kan zijn ei kwijt. Wat vroeger op waarheid moest worden getoetst voor het ergens werd afgedrukt, kan nu miljoenen mensen bereiken, waarvan velen erin happen als in gesneden koek. Maar zelfs als er nog een toetsing bestaat, neem de hoofdredactie van een krant, dan stelt die niets meer voor. Men schrijft maar wat. Het was zelfs één man, die zoveel onzin over Irak verzamelde, dat de VN een oorlog legitimeerde. En dat pikken we allemaal.

Ik dank God op mijn blote knieën, dat mijn vader atheïst was

Moet ik dankbaar zijn dat mijn vader de Candy's naast de telefoonboeken 'verstopte' en dat de Sextant van de NVSH naast de Intermediair in de krantenbak lag? Dat hij mijn moeder zo had 'opgevoed', dat zij een vrij huwelijk accepteerde? Dat onze buurvrouw acht jaar lang mee ging op vakantie? Dat mijn moeder geen 'aan huis' schoonheidssalon mocht beginnen, maar wel met haar jonge dochtertjes in Amsterdam mocht gaan solliciteren voor een functie als verkoopster in een seksshop? Moet ik dankbaar zijn, dat mij werd uitgelegd hoe leuk partnerruil was of hoe geweldig hoeren waren? Moet ik dankbaar zijn, dat mijn vader mij maar een zeurkous vond, toen ik mijn man betrapte op vreemdgaan? En past dankbaarheid, dat mijn ouders hun schouders ophaalden voor mijn tranen? Moet ik geen woede voelen, als ik denk aan die vriend van mijn ouders, die verkeerde kusjes gaf, en twee weken later weer gewoon op de koffie kwam? Of die vriend, die zijn hand als het even kon tussen mijn benen stopte? Had ik geen walging moeten voelen, als ik me op verjaardagen realiseerde, dat er vijf 'vrouwen' van mijn vader naast elkaar zaten? Moet ik dankbaar zijn dat hij atheïst was?

Ja.

Ik kon mijn ongelukkige moeder niet troosten, want ze liet het zelf gebeuren. Ik kon geen goede man trouwen, want ik wist niet dat die bestond. Ik kon mijn woede niet kwijt, want die was aan dovemansoren gericht. Ik moest een half leven leiden, voor ik tot de ontdekking kwam, dat mijn vaders wereld niet de mijne was. Ik moest kleppen openzetten waarvan ik het bestaan niet wist, om andere signalen op te vangen. Ik moest schrikken van mezelf, van mijn beperkte zicht, mijn bekrompenheid. Ja, bekrompen, want eenzijdigheid is altijd bekrompen, ook al doceert die vrijheid.
   Ik ben woedend op mijn vader, nog steeds, omdat hij een kind geen kind liet zijn. Omdat zijn propaganda niet deugde, mensen intens kwetste, van de liefde gemeengoed maakte en vernedering bagatelliseerde.
Maar mijn vader was mijn vader maar. Een mens van vlees en bloed, zonder supermacht, zonder verborgen krachten. Eigenlijk een zielig product van zijn ouders, die door de dood van twee dochters te goedwillend werden. Een man, die nooit eens werd terechtgewezen, niet door broers of zussen, niet door zijn volgzame vrouw, niet door een baas, want hij was zelf de directeur. De terechtwijzing van zijn kinderen kwam te laat.
   Ik was niet bang voor hellevuur en voor de toorn van God, want dat bestond allemaal niet in mijn leven. Ik had geen nachtmerries over een brandend hiernamaals, dat me zou wachten als ik een kleine stap in de verkeerde richting zou doen, of als ik niet luisterde naar mijn pa of de schoolmeester. Mijn hiernamaals bestond eenvoudig niet en dat wist ik al toen ik zes was. Ook geen geweldig gegeven, maar toch beter dan branden. Mijn strijd was een gelijke strijd, tussen mens en mens. Niet die van Greta uit mijn krant, die voortdurend de toorn van God vreesde, omdat de vader van een vriendje haar verkrachtte. Die haar eigen lichaam niet mocht ontdekken, omdat God dan oma wel zou straffen. Greta voerde een ongelijke strijd, met een onzichtbare supermacht, van wie je niet wist wat hij zou doen. Hoe hij je te grazen zou nemen. Ik kon mijn vader vervloeken waar hij bij stond, dan nog zou mijn hiernamaals gewoon niet bestaan en zouden mijn familieleden daar geen enkel nadeel van ondervinden. Greta kon niet eens denken in die richting, want ook die gedachten kon haar God lezen. Mijn vader verkondigde geen liefde, maar lust. De Roomse kerk stond voor hetzelfde, maar daarbij kwam ook de onvoorspelbare en onzichtbare toorn Gods, waarvoor men doodsangsten uitstond. Een toorn, die kennelijk niet gold voor de gezagsvoerders. Of misschien wel, en branden zij nu in eeuwige hel en verdoemenis. Laat dat een troost zijn.

Ik dank God op mijn blote knieën, dat mijn vader atheïst was.

Het is vandaag de elufde...

Internationale vrouwendag is weer voorbij. Ik ben geen internationale vrouw, dus ik deed niet mee. Vrouwendag moet het altijd zijn, net als mannen-, kinder-, dieren- of plantendag. Het is te gek voor woorden dat we een speciale dag nodig hebben om ons ervan bewust te zijn, dat we goed moeten zijn voor iemand of iets. Mensen, dieren en planten spelen elke dag een rol in ons leven en elke dag weer moeten we ons realiseren goed om te gaan met deze kwetsbare facetten van ons bestaan.
   Ik doe ook niet mee aan kankerdagen of aidsdagen en op dierendag krijgen mijn dieren geen extra voer, want dat is slecht voor ze. Ik adopteer dan ook geen nieuw dier, omdat ik daar geen geld en ruimte voor heb. Ik doneer aan een aantal goede doelen, op willekeurige momenten of maandelijks. Soms doneer ik tijdens een actie, zoals voor Haiti, maar meestal heb ik juist op die momenten geen cent te makken. Ik ben wel rijk, in vergelijking tot het grootste deel van de wereld, maar mijn bankrekening staat vaker en langer rood dan een stoplicht.
   Op de vrouwendag hoorde ik praten over problemen van vrouwen, hier in Nederland, of althans in het westen. Vrouwen verdienen nog steeds niet hetzelfde als mannen voor hetzelfde werk. Vrouwen draaien uiteindelijk toch het meest op voor de zorg voor kinderen en huishouding, ook al wordt in eerste instantie afgesproken, dat deze taken tussen man en vrouw zullen worden verdeeld. Elders in de wereld hebben vrouwen veel grotere problemen. Problemen die wij als westerse wereld voor hen willen oplossen, het liefst zo snel mogelijk. Voorbij gaande aan het feit, dat die maatschappijen nog niet klaar zijn voor zoveel geweld van buitenaf. Elke samenleving heeft recht op zijn eigen ontwikkeling en de vaart waarin die plaatsvindt. Geforceerde veranderingen leiden meestal tot conflicten, die uitmonden in nog grotere onderdrukking, of moord.
   Of het werkelijk met de vrouwen in Nederland zo rottig is gesteld, vraag ik me af. Gelijke salarissen voor mannen en vrouwen, daar kan ik inkomen. Ik moet hier de media geloven, want ik heb nooit aan den lijve een dergelijke situatie meegemaakt. Ga ik naar de zorg voor kinderen en huishouden, dan bezit ik meer wijsheden. Het klopt. De vrouw draait vaker op voor het thuisfront dan de man, maar ik denk niet, dat dat in de meeste gevallen onvrijwillig is.

'Huisman' levert drie slappe cartoons op...en deze foto. Bestaat hij wel officieel? 

   Het krijgen van een kind verandert meer aan vrouw, dan alleen haar sociale status. Biologisch gezien wordt een vrouw in negen maanden tijd voorbereid op het moederschap, onder meer door hormonen. Ontwikkeld als we zijn, kunnen we die biologische veranderingen natuurlijk aan ons laars lappen en denken, dat dit oerzaken zijn, die we kunnen negeren, maar zo simpel is het niet. Zo snel gaat een evolutie niet. Alles wat de vrouw in het proces van bevruchting tot geboorte meemaakt, is een voorbereiding op haar toekomstige taak. Een vrouw na een periode van zes weken, de duur van mijn zwangerschapsverlof, weer full time laten werken voelt als haar wegrukken uit haar nieuwe verantwoordelijkheid als moeder. Dat zal niet veel verschil maken, nu de verloven langer zijn. Het zijn dan ook best veel moeders, die tijdens de zwangerschap beweren hun baan weer volledig op te zullen pakken, maar na de bevalling tot inkeer komen. Daar is helemaal niets mis mee. Moederschap is geen kwelling, maar een prachtige belevenis. Het wonder van de geboorte, de abrupte intense liefde voor een kind, de dringende behoefte om dat kind te koesteren, te voeden, te verzorgen, zijn gevoelens die vaak zelfs de liefde voor de partner doen verbleken. Een vrouw is haar baby, een vrouw is biologisch gezien geboren om te baren en haar hersenen zijn daarop ingesteld. Een man speelt in het dit proces een hele andere rol. Die houdt net zoveel van zijn kind, maar die moet erop uit, om zijn gezin te voeden. Of hij dat doet met fruit en vlees of met geld, maakt niet uit.
    De grootste miskleun van de emancipatie is wel, dat vrouwen mannen wilden worden. Zelfs Opzij heeft dat uiteindelijk toegegeven. Waar het werkelijk om had moeten draaien was de waardering voor de vrouw, voor wat zij is, wat zij doet, wat zij kan, wat zij wil. Neerkijken op huismoeders, die van 's morgens vroeg tot 's avonds laat hun levenslang sloofden, heeft ertoe geleid, dat veel vrouwen van mijn moeders generatie zich min voelden. Zij hadden geen baan (werkelijk?) en zij konden niets (hoezo?), was de publieke opinie. De emancipatie verwachtte, dat ze buitenshuis gingen werken, hun kinderen onderbrachten bij oppassen,  grootouders en later crèches  En dat omdat het huishouden en moederschap geen aanzien meer had. Dom werk. Beroep? Geen! Wat een armoe. Op wat losse flodders na, heb ik in de media nooit een pleidooi gelezen voor de vrouw, die volledig moeder en huisvrouw wil zijn. Die losse flodders ontstonden vooral, om de vrouwen die hiervoor kozen of niet anders konden, niet te beledigen, maar aanzien leverde het niet op.
   Herman van Veen's lied met refrein: 'Het is vandaag de elufde, en het is precies het zelufde, als de twaalfde of de tiende' deed mijn moeder huilen. Het was mijn broer, die haar erop attendeerde. Niet omdat hij zijn moeder een domme huisvrouw vond, maar omdat hij haar wilde laten weten, dat hij wist hoe zwaar haar taak was. Mijn vader liet dat nooit blijken. Ook het lied van van Veen heeft nooit bijgedragen tot de bewustwording, dat moeder zijn en huisvrouw zijn vaardigheden vergen, die niet zomaar door een man kunnen worden overgenomen. Mijn moeder dweilde op haar knieën, "Hoe kan je hoekjes nou schoon krijgen met zo'n spons op een stok?"
   Ik heb net de zwijnenstal in de kantoorkamer van mijn man schoongemaakt, waar ik zelden kom. Een nest van stof en as. Ja, hij doet andere dingen. En doet hij dezelfde dingen, dan doet hij ze anders. Een verdieping lager haal ik de stofzuiger er ook nog even door, want dat werd (door wie zou dat zijn?) de laatste keer niet echt degelijk gedaan. Dat heet discutabele hulp. Toen het net 'aan' was en ik zijn huis goed bekeek, bleek een bruin lampje eigenlijk geel te zijn en het duurde een hele middag om de keuken te ontvetten, maar netjes was het wel. Rolpatronen, niet omdat het moet, maar omdat het zo groeit, omdat de aanleg van man en vrouw nou eenmaal anders is.

   Een kwalijke kant van de onderschatting van huishoudelijk werk is wel, dat eerdaags niemand het meer goed kan. Zeker niet de dingen, die vroeger vanzelfsprekend waren, zoals naaiwerk. Een gat in een sok betekent de vuilnisemmer. Een knoop aannaaien is inmiddels een uitdaging en een knoopje in een draad maken kan geen meisje meer zoals het hoort. Hoe strijk je een overhemd? Hoeveel water moeten planten hebben en hoe vaak? Hoe maak je lekkere jus? Wat betekent pillen of schroken? (Microsoft kent het woord niet eens).
   Er gaat een stuk van onze cultuur verloren, terwijl dat nergens voor nodig is. Huishoudelijk werk is meer dan domweg sloven. Het is een kunst, net als het goed opvoeden van kinderen. Als die kant van het werk niet wordt belicht en we blijven denken, dat iedereen dat wel even goed kan, dan is de emancipatie mislukt. Dat vrouwen hersens hebben, dat weten we wel, dat hebben ze al lang bewezen, maar dat ze vaardigheden hebben, die mannen niet bezitten, dat wordt eindelijk wel eens het noemen waard.

Twitter

Kritiek, heel veel kritiek bereikt mijn ogen via Facebook. Misplaatste kritiek veelal, omdat de schrijver(s) iets roepen, zonder te weten hoe de vork in de steel zit, de klok hebben gevonden, maar niet weten waar de klepel hangt, van het fijne geen weet hebben, van muggen olifanten maken, de ketel verwijten dat hij zwart ziet en geen vogel laten zingen zoals die gebekt is. Er is een ander term voor dat soort gedrag: schijten op. Klinkt smerig en dat is het ook, want er is altijd wel een lezer, die al die onzin voor zoete koek aanneemt.

   Een fractiegenoot vindt 't het sop de kool niet waard, te oninteressant om op te reageren. Ik vind van niet. Ik heb een pesthekel aan uitlatingen, die kant nog wal raken, maar die in een dusdanig jasje worden gegoten, dat het lijkt alsof de schrijver het licht heeft gezien. Daarom reageer ik wel, aanvankelijk met het nodige enthousiasme, maar inmiddels met enorme ergernis.
   Het laatste bericht dat me ter ogen kwam ging over twitter. De gemeente Velsen moet dit sociale medium bijzonder serieus nemen. Een gemeente die niet twittert zou niet weten wat er onder de bevolking speelt. Laat ik een hot item nemen: de gemeente twittert "Wat vindt de Velsenaar van het HOV?" Goede vraag toch? En natuurlijk barst een twittergolf los, met allerlei verschillende antwoorden als: te duur, prima zaak, niet nodig, geen tijdwinst, tegen, voor, zal wel goed zijn... Vervolgens volgt een optelsommetje en is bijvoorbeeld het grootste percentage voor de aanleg van het HOV. Is dit dan een waarheidsgetrouw beeld van wat de burger van Velsen wil? Nee, want er zijn legio mensen, die niet twitteren, legio mensen, die de tweet hebben gemist en legio mensen, die het een worst zal zijn.
   Laat de gemeente nou een gemeenteraad hebben, eerlijk gekozen vertegenwoordigers van die burgers, die in de raad hun stem laten horen! Erg handig, vooral omdat met ieder besluit dan geen referendum gehouden hoeft te worden onder de bevolking en de gemeente ook geen twitter hoeft te bezigen, om aan antwoorden te komen. De gemeenteraad (voor de duidelijkheid: het hoogste orgaan van de gemeente) heeft het voor het zeggen. En vier jaar nadat deze is gekozen kunt u die raad met haar partijen en zelfstandige raadsleden afrekenen op hun stemgedrag. Deed de partij waarop u stemde in uw ogen iets faliekant verkeerd, dan stemt u vast niet nog eens op die partij. Wat u ook kunt doen is op ieder gewenst tijdstip de telefoon pakken en uw partij bellen. U maakt dan duidelijk wat voor u belangrijk is en waarom u graag wilt, dat uw partij voor of tegen stemt.
   Tot de meeste burgers is dit besef helaas nog niet doorgedrongen. Tot een aantal mensen, die voortdurend kritiek hebben op de politiek en denken het zelf beter te kunnen ook niet. Die schijten maar door, schrijven over machtsspelletjes, over doofheid van een gemeente, over ontoegankelijkheid, noem maar op. Jammer is wel, dat als Pietje of Klaasje morgen een politieke partij beginnen, zij net als iedere andere partij niet iedereen tevreden kunnen stellen en niet met iedere wind mee kunnen waaien. Ook hebben zij niet meer geld te besteden dan de andere partijen, moeten zij het met dezelfde accountant doen en met hetzelfde ambtenaren apparaat, dezelfde bezuinigingen en hetzelfde kabinet. Als Pietje of Klaasje dan twitteren, of het HOV er wel of niet moet komen, krijgen zij net zoveel diverse antwoorden. Oei, dat wordt lastig kiezen! Dan gaat het erom, wat de aard van de partij is: waar sta je als partij voor? Ben je vooruitstrevend en kijk je in de toekomst, of ben je behoudend en wil je veranderingen vooral tegen gaan. Ga je voor een gezond milieu, of kan het je niet schelen, als er maar genoeg fabrieken zijn voor de werkgelegenheid? Waar steek je geld in? In veel sport, of toch liever in de WMO?
   Conclusie: de gemeente hoeft helemaal niet te twitteren, want al zou 100% van de retourtweets positief uitpakken, het laatste woord is aan de politiek en niet aan de ambtenaren. En denk niet, dat het huidige college, de burgemeester, de politie, niet weten wat er speelt in de gemeente. Dat weten ze heel goed, want die schijten ook, net als u en ik en onze toekomstige koning. In dit geval bedoel ik dat in natuurlijke en onvermijdelijke zin.

Twitter