Knallen

Klokslag tien uur werd het sporadische geknal structureel. Alsof er vanaf dat tijdstip geld werd uitgedeeld, begaf de vuurwerk minnende mens zich op straat om zijn geld in herrie en rook te laten opgaan. In het stadspark steken diverse groepjes jongeren met sigaretten of aanstekers knallers aan en doen een paar stappen terug, voordat de knal te horen, en een wolkje luchtvervuiling is te zien. Dit schouwspel herhaalt zich voortdurend. De zon schijnt, vuur zie je niet, alleen dat wolkje rook. Het gaat ook niet om vuur, maar om de knal.
   Wij vervoeren in gedeelten een bed naar een ander huis en rijden enkele malen langs het stadspark. In enkele uren tijd verandert er niets. Misschien heeft een aantal jongeren plaats gemaakt voor andere, maar ik zie het verschil niet. De kleding is identiek, de kapsels en de capuchons ook. Er wordt niet gelachen, maar gelukkig ook niet gehuild. Het is een serieuze bezigheid, dat knallen.
    Ik dacht...als ik nou de hardste knal op zou nemen, dan zou ik die keer op keer af kunnen spelen, want wat is het verschil tussen de ene knal en de andere? Boem. Verder komen mijn gedachten niet. Hoeveel kost zo'n knal, vraag ik me af. Wat is er leuk aan zo'n knal? Verkeerde vraag. Wie interesseert zich in een knal, is een betere. Ik zoek mijn geheugen af naar mensen, die van vuurwerk houden, maar ik kan ze niet vinden. Niemand in mijn familie hield van vuurwerk en ik heb ook geen vrienden, en ook nooit gehad, die ervan houden. Kennelijk leef ik binnen het deel van de samenleving, waarin vuurwerk niet thuis hoort.
   Niet waar: een vriendin had eens een man, die van vuurwerk hield. Wij vierden Oud en Nieuw met elkaar en hij had tassen vol van dat spul meegenomen. Ik had daar niet op gerekend en zag mezelf al binnen staan, omdat het zoenen van de buren teveel risico's zou opleveren, maar het lukte om hem naar het midden van de straat te verbannen, Dezelfde man werd door mijn vriendin gedumpt, toen hij haar herder had mishandeld, maar niet nadat hij haar ook nog een flink pak slaag had gegeven. Of het een iets met het ander te maken heeft, durf ik niet te beweren.
   Misschien doet de knal van vuurwerk denken aan een schot van een vuurwapen. Geeft de knal dan een gevoel van macht? Mijn psychologische kennis schiet erbarmelijk tekort als ik zoek naar de geest, die er genoegen in schept om op niets af te knallen. Is deze lege bezigheid een voorbode van andere lege bezigheden, zoals het neerknallen van levende wezens tijdens het jachtseizoen? Of misschien zijn de knalminners in potentie uiterst goede soldaten. De dienstplicht komt weer in mijn hoofd op. Dat heb ik ook, als ik hooligans zie. Ik denk direct aan de gemiste jaren dienst, die mannen met geweren en geweld liet spelen, maar ook discipline bijbracht. "De mooiste tijd van hun leven", hoorde ik mannen van mijn leeftijd vaak zeggen. Feit is wel, dat een deel van de menselijke man de jacht en het gevaar lijkt te missen. Een ander deel is bijzonder gelukkig met een kantoorbaan. S5 ontduikers van de dienstplicht waren een specifiek slag.
   In de verte hoor ik nog steeds het oorlogsgeweld in het stadspark. Het is inmiddels een monotoon geluid, een enkele keer afgewisseld door een knal iets dichterbij. Net zo monotoon zal het brein zijn, dat na iedere knal het volgende rotje aansteekt. Zonder ups en downs, zonder specifieke uitschieters, zonder de gedachte, dat hij tijd zou kunnen steken in iets zinnigers. De eindeloze herhaling van dezelfde actie, van tien uur 's morgens tot een uur 's nachts, als de wet een eind maakt aan de dwangneurose.