Mens

Willem Alexander zei gisteren in het interview, dat hij fouten heeft gemaakt, maar die in de toekomst zeker ook nog wel zal maken. Hij zal koning zijn, maar ook gewoon mens. Een open deur. Niemand is perfect, feilloos. Het interview bracht me niets nieuws. Wij hebben het paar al jaren kunnen gadeslaan. WA lijkt altijd licht te blozen en Máxima is de charme ten top, de ideale schoondochter, moeder en vrouw naast haar koning is spe. Dat komt wel goed.
   Dat 'mens zijn' niet voor iedereen een feit is, bleek tijdens de training 'sociale media', die onze gemeente organiseerde voor raadsleden. Voor ons oudjes zijn die media niet vanzelfsprekend en het gebruik ervan nog minder. Ik ben leergierig genoeg om naar zo'n training te gaan, want er is altijd wel iets te leren. Al is het maar één knopje, dat ik over het hoofd heb gezien. Tot mijn verbazing leerde ik meer.
   De training behelsde weinig technische aspecten, maar ging vooral in op het gebruik: wat wel, wat niet, hoe en wanneer? Wij kregen een lijstje met nep-tweets, waarvan wij moesten beoordelen, of die wel of niet door de beugel konden. Eén zo'n tweet was: "Collega raadslid van VVD slecht voorbereid in debat over bezuinigingen Velsen 2013 #pijnlijk". Volgens een aantal raadsleden moest dat kunnen. Je kon immers goed merken, wanneer iemand zijn zaken niet of slecht had voorbereid en dan had hij dat maar beter moeten doen. In die mening komt het 'mens zijn' niet te pas.
   Ik kwam erop terug. Vertelde de anekdote 'Kok zit tussen de gasten', een artikel van een eetcolumnist in het HD in 1995. In de column werd de kok en eigenaar (mijn ex) van het restaurant afgemaakt. Een kok zou in zijn keuken moeten blijven. Op zich al een vreemde mening, want een goede kok komt na gedane arbeid naar voren en informeert bij zijn klanten of alles naar wens was. Biedt hen soms nog een speciaal dessert aan. Maar van dat niveau had deze columnist kennelijk nog niet gehoord. De kok zat die avond inderdaad aan een ronde tafel met een aantal gasten. Genodigden uit België, die de volgende dag mee zouden rijden in de rouwstoet om de zus van de kok naar haar laatste rustplaats te brengen.
   Ik was razend op de columnist en eiste een rectificatie. Iets dergelijks kwam er, maar het kwaad was al geschied. Een paar maanden later sloot het restaurant. Op de laatste dag kwam er een man binnen. Hij was van Michelin en was getipt door een aantal klanten om eens te kijken of wij een 'bestekje' verdienden. Aan het eten lag het écht niet. Hoe was het gelopen als de kop van de column 'Restaurant open, ondanks overlijden zus van eigenaar' was geweest?

   Die fictieve slecht voorbereide VVDer verdient zo'n tweet niet. Misschien is hij dagenlang in de weer geweest met een ziek familielid, misschien had hij hele andere dingen aan zijn kop. Misschien voelde hij zich slecht of was de avond tevoren doodziek geweest. Wie zal het zeggen? Wat ik onbegrijpelijk vind is, dat er raadsleden zijn, die dit niet kunnen bedenken. Nog onbegrijpelijker vind ik, dat die raadsleden het onderscheid niet zien tussen de inhoud en de persoon. Natuurlijk houden wij er verschillende ideeën op na, we vertegenwoordigen immers een andere partij, maar dat staat voor mij volkomen los van de persoon. Wat is de boodschap als bijvoorbeeld een raadslid van Velsen Lokaal zo'n tweet richting een collega van de VVD de ether in zou gooien? Geen enkele, want inhoud levert het niet op, alleen maar een harde schop. In de oppositie zit een flink aantal aimabele personen, met wie ik het op veel punten volstrekt oneens ben. Maar dat geldt ook voor de meningen van veel van mijn vrienden. Er is een verschil in kritiek. Kritiek mag op argumenten, want dat is politiek. De persoon zelf laat je met rust.

   De ergernis was groot, toen ik mijn punt maakte: "Ja ja, nou weten we het wel!" Nee, ze weten het niet, want ze begrijpen niet dat we allemaal mensen zijn, die met regelmaat falen. Kennelijk falen zij niet, of denken dat althans. Zij staan mijlen ver boven onze toekomstige koning, denken ze.