Mens

Willem Alexander zei gisteren in het interview, dat hij fouten heeft gemaakt, maar die in de toekomst zeker ook nog wel zal maken. Hij zal koning zijn, maar ook gewoon mens. Een open deur. Niemand is perfect, feilloos. Het interview bracht me niets nieuws. Wij hebben het paar al jaren kunnen gadeslaan. WA lijkt altijd licht te blozen en Máxima is de charme ten top, de ideale schoondochter, moeder en vrouw naast haar koning is spe. Dat komt wel goed.
   Dat 'mens zijn' niet voor iedereen een feit is, bleek tijdens de training 'sociale media', die onze gemeente organiseerde voor raadsleden. Voor ons oudjes zijn die media niet vanzelfsprekend en het gebruik ervan nog minder. Ik ben leergierig genoeg om naar zo'n training te gaan, want er is altijd wel iets te leren. Al is het maar één knopje, dat ik over het hoofd heb gezien. Tot mijn verbazing leerde ik meer.
   De training behelsde weinig technische aspecten, maar ging vooral in op het gebruik: wat wel, wat niet, hoe en wanneer? Wij kregen een lijstje met nep-tweets, waarvan wij moesten beoordelen, of die wel of niet door de beugel konden. Eén zo'n tweet was: "Collega raadslid van VVD slecht voorbereid in debat over bezuinigingen Velsen 2013 #pijnlijk". Volgens een aantal raadsleden moest dat kunnen. Je kon immers goed merken, wanneer iemand zijn zaken niet of slecht had voorbereid en dan had hij dat maar beter moeten doen. In die mening komt het 'mens zijn' niet te pas.
   Ik kwam erop terug. Vertelde de anekdote 'Kok zit tussen de gasten', een artikel van een eetcolumnist in het HD in 1995. In de column werd de kok en eigenaar (mijn ex) van het restaurant afgemaakt. Een kok zou in zijn keuken moeten blijven. Op zich al een vreemde mening, want een goede kok komt na gedane arbeid naar voren en informeert bij zijn klanten of alles naar wens was. Biedt hen soms nog een speciaal dessert aan. Maar van dat niveau had deze columnist kennelijk nog niet gehoord. De kok zat die avond inderdaad aan een ronde tafel met een aantal gasten. Genodigden uit België, die de volgende dag mee zouden rijden in de rouwstoet om de zus van de kok naar haar laatste rustplaats te brengen.
   Ik was razend op de columnist en eiste een rectificatie. Iets dergelijks kwam er, maar het kwaad was al geschied. Een paar maanden later sloot het restaurant. Op de laatste dag kwam er een man binnen. Hij was van Michelin en was getipt door een aantal klanten om eens te kijken of wij een 'bestekje' verdienden. Aan het eten lag het écht niet. Hoe was het gelopen als de kop van de column 'Restaurant open, ondanks overlijden zus van eigenaar' was geweest?

   Die fictieve slecht voorbereide VVDer verdient zo'n tweet niet. Misschien is hij dagenlang in de weer geweest met een ziek familielid, misschien had hij hele andere dingen aan zijn kop. Misschien voelde hij zich slecht of was de avond tevoren doodziek geweest. Wie zal het zeggen? Wat ik onbegrijpelijk vind is, dat er raadsleden zijn, die dit niet kunnen bedenken. Nog onbegrijpelijker vind ik, dat die raadsleden het onderscheid niet zien tussen de inhoud en de persoon. Natuurlijk houden wij er verschillende ideeën op na, we vertegenwoordigen immers een andere partij, maar dat staat voor mij volkomen los van de persoon. Wat is de boodschap als bijvoorbeeld een raadslid van Velsen Lokaal zo'n tweet richting een collega van de VVD de ether in zou gooien? Geen enkele, want inhoud levert het niet op, alleen maar een harde schop. In de oppositie zit een flink aantal aimabele personen, met wie ik het op veel punten volstrekt oneens ben. Maar dat geldt ook voor de meningen van veel van mijn vrienden. Er is een verschil in kritiek. Kritiek mag op argumenten, want dat is politiek. De persoon zelf laat je met rust.

   De ergernis was groot, toen ik mijn punt maakte: "Ja ja, nou weten we het wel!" Nee, ze weten het niet, want ze begrijpen niet dat we allemaal mensen zijn, die met regelmaat falen. Kennelijk falen zij niet, of denken dat althans. Zij staan mijlen ver boven onze toekomstige koning, denken ze.

Wijkplatform Driehuis

In mijn kleine formaat IJmuider Courant (oh, wat een zegen!) lees ik, dat het wijkplatform Driehuis ermee wil stoppen. Het platform voelt zich in de steek gelaten door de gemeente. Het ontvangt geen informatie meer van de gemeente over plannen in de het dorp. Zijn die er dan? En "Onze adviserende rol heeft nauwelijks zin," meldt het platform.
   Toen ik de politiek in ging, hoorde ik van het wijkplatform Driehuis en omdat ik bewoner ben van dat dorp, leek het me een goede zaak de vergaderingen te bezoeken. Als er acht man aanwezig waren, dan was het veel. Ik leerde de heer en mevrouw Beskers kennen (de een voorzitter, de ander secretaris, maar ik weet niet meer hoe om), de bakker en nog een paar mensen. In namen ben ik ontzettend slecht. Tijdens een van de vergaderingen vroeg ik, of de aanwezigen er problemen mee hadden, dat ik raadslid ben. Dat werd ontkent, maar hoe ik ook trok en zeurde, ik kreeg nooit een uitnodiging en nooit de verslagen van de vorige vergadering. Misschien dat ze me toch liever kwijt dan rijk waren, dus ik besloot na een x aantal vergaderingen niet meer te gaan.
   Met enige gemak levert het wijkplatform kritiek op de gemeente, maar zelf is het niet onschendbaar. Ik heb lang nagedacht over wijkplatforms en specifiek over 'het mijne'. Er klopt iets niet. Begeef ik me nu op glad ijs? Ik denk het wel, want wijkplatforms zijn heilig in deze gemeente, maar het moet toch gezegd.
   Een wijkplatform is een orgaan, waar mensen uit de wijk bijeen kunnen komen om hun vreugde en verdriet  over de wijk te uiten. Zij kunnen zaken aandragen, die zij graag verbeterd of veranderd willen zien, maar ook kunnen zij hun mening geven over plannen, die de gemeente binnen de wijk voor heeft. Een schoon voorbeeld is het HOV, dat ooit over de vroegere spoorbaan door Driehuis zal rijden. Een x aantal inwoners is daartegen en een x aantal is daar voor. Het wijkplatform Driehuis heeft, laat ik uitgaan van een man of acht, besloten tegen te zijn. Hû? Ja, het wijkplatform, vertegenwoordiger van 'alle' Driehuizenaren is tegen. En hier begint iets niet te kloppen. Een wijkplatform is een overleg orgaan, niet een politieke partij, die kleur kiest of kleur bepaalt. Een andere bijkomstigheid is, dat het heel veel inwoners van Driehuis een zorg zal zijn, dat hele wijkplatform. Als zij iets te klagen, te melden of te vragen hebben, kunnen zij rechtstreeks bij de gemeente terecht en hoeven zich niet te laten vertegenwoordigen door het wpf. Wpfs en burgers hebben dezelfde rechten.
   We weten allemaal, dat veranderingen in je achtertuin niet gelukkig maken, maar we weten ook, dat bepaalde ontwikkelingen nodig zijn. Met het 'not in my backyard' principe kunnen we Nederland wel sluiten. Wijkplatform Driehuis (en ook de Dorpsraad Driehuis) heeft zich opgeworpen als actiegroep tegen het HOV, maar alle mensen die thuis op hun bank bleven zitten en het kennelijk een worst was, werden daarmee niet vertegenwoordigd.

   Kortom: een wijkplatform moet geen kleur hebben, geen standpunt innemen en volledige informatie verschaffen. Die informatie kan het ook zelf inwinnen. Tal van zaken liggen ter inzage op het stadhuis (en nu op de tijdelijke locatie). Met volledige informatie bedoel ik dan niet '3 minuten tijdwinst voor 70 mln', maar écht het volledige verhaal. Daarbij hoort ook een visie, de toekomst, het milieu en nog veel meer zaken, die een rol spelen in de besluitvorming.
   Het wpf Driehuis werd niet overdonderd met bezoekers (het leek wel een lokale politieke ledenvergadering). Dat is sneu, maar kennelijk boeit zo'n overleg orgaan niet. Kennelijk is de burger capabel genoeg om zichzelf te vertegenwoordigen. Kennelijk heeft de burger het advies van het wpf niet nodig. Alvorens kritiek te leveren op de gemeente, moet eerst de hand in eigen boezem worden gestoken. Een advies van een wpf is leuk, maar dan moet het wel degelijk zijn, doordacht, onafhankelijk, en niet gestoeld op de emotie van een paar fervente tegenstanders die hun gelijk willen krijgen. Velsen heeft 67.000 inwoners, waarvan er zich nog geen procent laat horen, maar die groep bepaalt wel de tendens in de media. Ik denk te mogen stellen, dat de gemeente het helemaal zo gek nog niet doet.

Mishandeling

Drie jaar na de dood van Michelle Mooij uit Alkmaar wordt het dossier weer geopend. Is er toch geen sprake van zelfmoord, maar van moord? Met stijgende verbazing lees ik vanochtend een halve pagina krant, waarin het laatste levensjaar van Michelle wordt beschreven. De enige normale personage daarin is haar hartsvriendin. Niet alleen de aan coke, drank en andere rotzooi verslaafde vriend Ian, maar ook politie en ouders en Michelle zelf komen op mij over als redelijk gestoord.
   Het is bekend, dat mishandelde vrouwen vaak niet loskomen van hun agressor. Het lijkt wel of er een soort genoegen zit in een afranseling. Een psycholoog kan daar ongetwijfeld meer over vertellen, maar ik denk dat er een stukje oermens in sommige vrouwen aanwezig is, dat verlangt naar de brute kracht van een man, de onderdanigheid en daarmee een vorm van seksuele opwinding. Het begint met een kleine terechtstelling en groeit langzaam uit tot regelrechte mishandeling. De vrouw groeit als het ware in het proces, verlegt steeds grenzen en schijnt de onderdrukking nodig te hebben, als een verslaving, letterlijk.

   Michelle is een voorbeeld van zo'n vrouw. Was, want ze is dood. Of het moord of zelfmoord was, dat maakt in dit verhaal niet uit. Het was een leuke meid, mooi en kansrijk, die op de een of andere manier ontvankelijk werd voor een vorm van agressie. Was ze een klerk tegen het lijf gelopen, die van sm seks hield, dan had ze misschien nog een lang en prachtig leven in latex en met zweepjes kunnen doorbrengen, maar nu is het te laat. Is dit een grove stelling? Ik denk het niet. Het getuigt absoluut van masochisme, als een vrouw iedere keer terugkeert naar een man, die haar aftuigt. Soms moet je de zaken knalhard benoemen.
   Privé rechten zijn een waardevol goed waarvan wij vinden, dat die absoluut niet geschonden mogen worden. Toch bestaat er zoiets als 'een gevaar voor zichzelf en/of voor de maatschappij'. In welke situaties mag je ingrijpen en de privacy van een persoon doorbreken? Ik denk dat dit een belangrijke vraag is, waarop de politiek antwoord zal moeten geven. Tot nu toe is het altijd de agressor, die door arrestatie in het gevang komt of tbs krijgt opgelegd, maar het slachtoffer dat keer op keer terugkeert naar haar dominante, agressieve vriend of man, gaat vrijuit. Dat het ziek is, om jezelf steeds weer aan mishandeling bloot te stellen, is wel een publieke opinie, maar niemand doet er iets mee. Er bestaat geen verplichte therapie, geen verplichte opsluiting. Het slachtoffer oogst medelijden, ondanks het feit, dat het slachtoffer zich vrijwillig aanbiedt voor verdere mishandeling. De consequenties zijn voor de maatschappij.
   De vraag is, wie er fouter is. Iemand die zich als boksbal aanbiedt, of degene die daar gebruik van maakt? Mogen we mensen tegen zichzelf beschermen? Ik vind van wel. Ik stel Michelle even als mijn eigen dochter voor. Ook zij is volwassen. Zie ik haar afgeleiden in een zelfde situatie, dan wil ik als ouder de hulp van de overheid om het proces te stoppen, maar daarvoor zijn geen middelen en zijn ze er wel (iemand ontoerekeningsvatbaar verklaren en/of onder bewind stellen), dan zijn dat moeilijke en langdurige processen. Voor jonge vrouwen als Michelle (en wellicht ook voor andere doelgroepen) zou een wet in het leven kunnen worden geroepen om iemand onder tijdelijk bewind te stellen en verplicht therapie te laten volgen, ondanks het feit, dat er geen sprake is van enige wetsovertreding. Zo kan een meisje of vrouw allereerst beschermd worden tegen zichzelf. Noem het een inkeer-periode, een  afkicktherapie. Het kan niet duurder zijn dan een moordonderzoek van het politieapparaat, de detentie en/of tbs van de dader. Ook zou het OM, bij genoeg bewijs, zelf de verdachte moeten kunnen aanklagen. Het is te gek voor woorden, dat mensen zoals Ian ongestoord hun gang kunnen gaan, omdat de verslaafde vrouw geen aangifte doet. Een dergelijke geest beperkt zich niet tot de mishandeling van een individu, maar is een gevaar voor de hele samenleving.
   Mag ik de ouders van Michelle nog gestoord noemen? Misschien niet. Misschien stonden ze, meer dan uit het verhaal naar voren komt, met hun handen in het haar. Ik stelde me tijdens het lezen van het verhaal de vader van mijn dochters voor. Ik weet dat hij bij de eerste mishandeling van een van die meiden direct de vent met een paar maten zou hebben opgezocht en een afranseling zou hebben gegeven, die hem zijn leven was bijgebleven. Waarschijnlijk zou ik voorop lopen. Dat is een normale reactie, als je van je kinderen houdt. Maar het zou niet nodig moeten zijn, om geweld met geweld te vergelden en herhaling te voorkomen.