Michael is al een paar dagen spoorloos verdwenen. Ergens in de driehonderd meter van het huis van zijn ouders naar dat van zijn grootouders is hij zoekgeraakt. Het is de nachtmerrie van alle ouders.
Michael heeft een verstandelijke beperking, is nog meer kind dan zijn tien levensjaren. Misschien is hij in zijn hoofd een jaar of vijf, zes. Oud genoeg om driehonderd meter naar opa en oma te lopen. Bovendien, een verstandelijke beperking wil niet zeggen, dat een kind in alle opzichten achterloop. Dat een kind niet kan rekenen wil niet zeggen, dat het ook niet kan fietsen of tekenen. Voor wie nu denkt "Ik zou zo'n kind nooit alleen laten lopen"... dat zou je waarschijnlijk wel. Net als bij ieder ander kind kijk je naar wat haalbaar is, schat je in wat al wel kan en wat nog niet. Naar opa en oma lopen was haalbaar, want hij deed het al vaak genoeg.
Ik zit deze dagen met mijn hoofd telkens weer in het hoofd van de ouders van Michael. Ik voel hun angst en hun pijn. Juist een kind als Michael moet je beschermen voor het slechte van deze wereld, omdat hij zelf minder in staat is die in te schatten. Als er dan toch wat gebeurd, stel jij je voor, hoe overdonderd de jongen kan zijn door wat hem overkomt. Bijvoorbeeld: de meneer die hem zo aardig aansprak blijkt ineens helemaal niet aardig te zijn. Het onschuldige brein van Michael wordt ineens geconfronteerd met het keiharde venijn van deze wereld en hopeloos zoekt hij naar een reden. Wat heeft hij verkeerd gedaan?
Het 'loslaten' van kinderen met een beperking is heel moeilijk. Waar een ander kind 'de leeftijd bereikt' en gelijk opgaat met vriendjes en vriendinnetjes, moeten de ouders van gehandicapten het helemaal zelf uitvogelen. Kon ik mijn dochter op haar 17de wel alleen naar Cruquius laten fietsen? Ja, dat bleek, maar hoeveel angsten heb ik uitgestaan!
Nu fietst ze (23) iedere dag van IJmuiden naar Haarlem en weer terug. Ja, ze heeft al eens in IJmuiden een aanrijding met een overstekende voetganger gehad, maar dat was iedere ander in die situatie ook overkomen. Maar die ander was dan weer naar huis gegaan of had vijf minuten verderop bij haar moeder aangebeld. Lina niet, die fietste in shock met schaafwonden helemaal door naar Haarlem, want ze moest immers werken! Pas toen ze aan die plicht had voldaan, liet ze zich, onder dwang van haar werkgever, ophalen en ging terug naar huis. Mocht het nog eens gebeuren, dan hopen we dat ze heeft onthouden, dat plichten soms vervallen.
Nu woedt de strijd tussen een vader en een moeder. Van de een mag ze 's avonds laat niet door IJmuiden fietsen, van de ander wel. Om mijn standpunt te bepalen, doe ik een optelsom van gevaren. Kan iemand zien, dat ze een handicap heeft? Nee. Is het 's avonds qua verkeer gevaarlijker? Nee. Zijn hangjongeren gevaarlijk? Nee. Is ze kwetsbaarder dan mijn andere dochter of andere vrouwen? Nee, integendeel! Ze is loeisterk. En dus gaat ze 's avonds laat gewoon op de fiets naar huis en stuurt ze mij een sms als ze is aangekomen.
Ze wil haar vrijheden, net als iedere ander. Ze is geen kind meer, maar een vrouw met beperkingen. Als haar ooit wat overkomt, dan had dat iedere ander ook kunnen overkomen. Banger ben ik voor mensen die ze vertrouwd, die niet te vertrouwen blijken te zijn. Mensen die misbruik maken van haar positie. Robert M's en aanverwanten. Die lopen 's avonds niet op straat te zoeken naar een slachtoffer, die krijgen de slachtoffers in hun schoot geworpen door ons vertrouwen.
Maar waar is die arme Michael nou? Zijn verdwijning bezorgt me kippenvel.
No comments:
Post a Comment