23.2.12

De schandalige media


Prins Friso heeft geen schedelbasisfractuur, heeft NRC journaliste Jannetje Koelewijn gezegd. Kennelijk een ernstig vergrijp, want de wereld valt over haar heen, over haar man (neurochirurg) en over de Oostenrijkse specialist, die de prins behandelt. Ik meen gelezen te hebben, dat de drie in het ziekenhuis een gesprek hadden over de net verongelukte prins. Ik zie dat voor me: twee neuro wijsgeren die de toestand van een patiënt samen bespreken en gezien hun know how mogelijk ervaringen uitwisselen. De vrouw staat erbij en antwoordt later op een vraag, die haar wordt gesteld door een collega. Nee, gelukkig geen schedelbasisfractuur. Meer niet.
 

        Als de patiënt geen prins was, had er geen haan naar gekraaid. Maar Nederland is Nederland niet meer, als we geen problemen kunnen maken, waar die niet zijn! Wij Nederlanders hebben kennelijk te weinig om handen en bovendien willen we altijd graag een schuldige aanwijzen. Dat een samenloop van omstandigheden, het lot, domme pech en ondoordachtheid ook bestaan, daar willen wij niet aan. Tot op de bodem zullen we dit uitzoeken! Punt uit. En als u morgen een bord uit uw handen laat vallen, wees u dan bewust van het feit, dat u een enorme domheid heeft begaan. U had meer weloverwogen te werk moeten gaan!

        Jaren geleden werd er bij mij ingebroken, 's morgens heel vroeg, toen ik nog lag te slapen. Door mijn huis liep een spoor van bloed, omdat de dief het ruitje van de voordeur had ingeslagen en zichzelf, dom als hij was, had gesneden. Mijn tas had hij meegenomen. Een paar dagen na de inbraak hoorde ik van de politie, dat een man zich in het toenmalige Deo-ziekenhuis rond dat tijdstip had laten behandelen voor snijwonden. 'Dus jullie hebben hem?' vroeg ik blij. Nee, want de dokters hadden beroepsgeheim en mochten dus niet zeggen, hoe hij heette en waar hij woonde. Mooie boel, dat beroepsgeheim! Maanden later kreeg ik pasjes en foto's terug, die in mijn portemonnee hadden gezeten. Ze zaten onder het poeder voor vingerafdrukken. De man was niet gevonden, liet de politie weten.
De ridiculiteit ten top. Net zo ridicuul als de kritiek op Dhr. en Mevr. Koelewijn.

        Een dokter moet zijn bek dichthouden, zo is de regel. Nou maar hopen dat patiënten dat ook doen. Doorgaans hoor je weinig over het inkomen van mensen, over problemen binnen de familie of wat dan ook, maar zodra er littekens te zien zijn, dan gaat de kleding omhoog en als er een kwaal is, dan wijden we daar ellenlang over uit. Medische ingrepen worden in geuren en kleuren omschreven, liefst met enige aandikking van de pijn die ermee gepaard ging, ongelukken worden tot de seconde nauwkeurig naverteld en als we last hebben van een pijntje, dan horen we dat de hele dag door, meestal door het zuchten en kreunen van de zielepiet. De dokter mag dus zijn mond houden over onze kwaal, zelf doen we het absoluut niet. We delen onze narigheid maar al te graag met onze omgeving. Oh nee, dat veroordeel ik niet! Ik doe daar als volkomen normaal mens zelf ook aan mee. Maar dat beroepsgeheim...ik vraag me af voor wie dat bestemd is.


        De waanzin rond prins Friso heeft niets te maken met de familie Koelewijn. Die schonden helemaal niets. Dat doen de media, die dag en nacht voor het ziekenhuis staan en met camera's de koninklijke familie lastig vallen in tijden van veel verdriet en ellende. Het is een schandalige zaak, dat wij al bijna een week lang iedere dag dezelfde beelden van Beatrix en Mabel voorgeschoteld krijgen, met de mededeling wat hun gevoel zou zijn, zoals journalisten dat denken af te kunnen lezen aan hun gezichtsuitdrukkingen. Het lijkt er bijna op, of de pers beslist of ze wel verdrietig genoeg kijken. Ook lijkt het me zeer voor de hand liggend, dat Bea en Mabel iedere dag naar het ziekenhuis gaan. Dat zou ik ook doen, als mijn dochter erin lag. Waar gaat dit over, deze belaging van een familie in shock? Schandalig.

Ik wens Friso beterschap en een lang leven en zijn familie heel veel sterkte.


De Zwarte Kat



Maandagavond. Veel mensen bij elkaar in de Theeschenkerij in Velserbeek. Mensen die bij elkaar horen en dus in veel gevallen niet bij elkaar passen, zoals een echte familie. Leuke mensen dus, maar ook 'die anderen', mensen die zo anders zijn, dat je geen onderwerp van gesprek kan vinden of niet zou weten hoe je ze moet benaderen. Het lijkt op een natuurlijke selectie. Ik weet niet waarom ik met de één een heel leuk contact heb en met de andere helemaal geen. Zolang ik geen contact heb kan ik ook niet beoordelen of het leuke mensen zijn of niet.


        Als de meeste mensen zijn verdwenen ontwaar ik een zwarte kat. Ik hurk en houd mijn hand op aaihoogte, maar ze komt niet naar me toe. Dan maak ik een 'tsj' geluidje met mijn tong en direct komt ze in kaarsrechte lijn op mij af. Ik aai haar en ze kopt lief terug, draait iets klungelig om en geeft me nog meer kopjes. De eigenaresse van de Theeschenkerij zegt, dat ze hier eigenlijk niet mag komen. Te gevaarlijk met al die mensen. Ze is blind. En inderdaad, haar ogen zitten dicht.


        De zwarte kat is een half jaar oud, van oorsprong Grieks en hier geopereerd aan haar ogen, die voortdurend waren ontstoken. Er was niets meer aan te doen en zo moest ze dus verder in het duister.
        Ze springt op de bar, loopt op het randje naar de ander kant, zonder ook maar iets te raken. Het is een wonder, dat dit beestje in zo korte tijd al zo behendig is geworden met haar handicap. Gaat ze op de kattenbak? Nee, ze gaat gewoon naar buiten en rent achter vogels aan en al het andere dat ze hoort. Ik weet niet wie ik met meer bewondering moet bekijken, de kat of haar bazin. Ze had ook kunnen kiezen om het beestje in te laten slapen, maar ze koos de moeilijkste weg. Dat is nobel en moedig.

        De natuurlijke selectie zou deze kat waarschijnlijk een gruwelijke dood hebben laten sterven, maar de Theedame wist dat te voorkomen. Mijn natuurlijke selectie werkt ook weer volop. Ik ga zeker eerdaags met Lina van een high tea genieten in Velserbeek, want ik ben gek op dierenvrienden, maar altijd nog het meest op dieren zelf. Ze zijn zo ongecompliceerd.

13.2.12

Multiculturele Rijkdom

Tussen het journaal van 8 uur en mijn favoriete CSI op RTL4 zie ik altijd een paar minuten GTST. Langer dan die paar minuten hou ik dat niet vol, want in die 'tijden' bestaan alleen maar jonge, strakke mensen met de megaproblemen van doorleefde senioren. Grieks drama ten top op Nederlands polderniveau.
        Wat me wel blij maakt zijn de mooie gekleurde gezichten, die zo nu en dan voorbij schuiven. Vanavond sloot de aflevering met een still (zo heet dat toch?) van een paar prachtige Turkse ogen, die van Toprak Yalciner. Alleen de naam al! Niet Mirthe, Lieke, Yvonne of Sanne, maar Toprak!


        Meer voorbeelden? Ramin Feiz (Spangas) en Dilan Yurdakul (ook GTST). Mooie mensen, mooie kleuren, tot de verbeelding sprekende namen, en dat allemaal in dit Nederlandse moeras, te bereiken zonder ticket richting ver, zonder paspoort...Ik moet ineens denken aan Maria Callas, Amalia Rodrigues of Irene Pappas. Die waren niet Nederlands, maar het had gekund, toch?


        Dát is nou de rijkdom van ons land. Al die verschillende kleuren, geloven, smaken (ga eens naar de oosterse markt in Beverwijk en geniet van de geuren en kleuren), sferen...Laat niemand ons dat ooit afnemen.


        En natuurlijk blijven deze mooie acteurs niet eeuwig jong, maar dan hoop ik taferelen als bovenstaande in Nederland tegen te komen.

4.2.12

De grootste nachtmerrie


Michael is al een paar dagen spoorloos verdwenen. Ergens in de driehonderd meter van het huis van zijn ouders naar dat van zijn grootouders is hij zoekgeraakt. Het is de nachtmerrie van alle ouders.
        Michael heeft een verstandelijke beperking, is nog meer kind dan zijn tien levensjaren. Misschien is hij in zijn hoofd een jaar of vijf, zes. Oud genoeg om driehonderd meter naar opa en oma te lopen. Bovendien, een verstandelijke beperking wil niet zeggen, dat een kind in alle opzichten achterloop. Dat een kind niet kan rekenen wil niet zeggen, dat het ook niet kan fietsen of tekenen. Voor wie nu denkt "Ik zou zo'n kind nooit alleen laten lopen"... dat zou je waarschijnlijk wel. Net als bij ieder ander kind kijk je naar wat haalbaar is, schat je in wat al wel kan en wat nog niet. Naar opa en oma lopen was haalbaar, want hij deed het al vaak genoeg.
        Ik zit deze dagen met mijn hoofd telkens weer in het hoofd van de ouders van Michael. Ik voel hun angst en hun pijn. Juist een kind als Michael moet je beschermen voor het slechte van deze wereld, omdat hij zelf minder in staat is die in te schatten. Als er dan toch wat gebeurd, stel jij je voor, hoe overdonderd de jongen kan zijn door wat hem overkomt. Bijvoorbeeld: de meneer die hem zo aardig aansprak blijkt ineens helemaal niet aardig te zijn. Het onschuldige brein van Michael wordt ineens geconfronteerd met het keiharde venijn van deze wereld en hopeloos zoekt hij naar een reden. Wat heeft hij verkeerd gedaan?


        Het 'loslaten' van kinderen met een beperking is heel moeilijk. Waar een ander kind 'de leeftijd bereikt' en gelijk opgaat met vriendjes en vriendinnetjes, moeten de ouders van gehandicapten het helemaal zelf uitvogelen. Kon ik mijn dochter op haar 17de wel alleen naar Cruquius laten fietsen? Ja, dat bleek, maar hoeveel angsten heb ik uitgestaan!
        Nu fietst ze (23) iedere dag van IJmuiden naar Haarlem en weer terug. Ja, ze heeft al eens in IJmuiden een aanrijding met een overstekende voetganger gehad, maar dat was iedere ander in die situatie ook overkomen. Maar die ander was dan weer naar huis gegaan of had vijf minuten verderop bij haar moeder aangebeld. Lina niet, die fietste in shock met schaafwonden helemaal door naar Haarlem, want ze moest immers werken! Pas toen ze aan die plicht had voldaan, liet ze zich, onder dwang van haar werkgever, ophalen en ging terug naar huis. Mocht het nog eens gebeuren, dan hopen we dat ze heeft onthouden, dat plichten soms vervallen.
        Nu woedt de strijd tussen een vader en een moeder. Van de een mag ze 's avonds laat niet door IJmuiden fietsen, van de ander wel. Om mijn standpunt te bepalen, doe ik een optelsom van gevaren. Kan iemand zien, dat ze een handicap heeft? Nee. Is het 's avonds qua verkeer gevaarlijker? Nee. Zijn hangjongeren gevaarlijk? Nee. Is ze kwetsbaarder dan mijn andere dochter of andere vrouwen? Nee, integendeel! Ze is loeisterk. En dus gaat ze 's avonds laat gewoon op de fiets naar huis en stuurt ze mij een sms als ze is aangekomen.


        Ze wil haar vrijheden, net als iedere ander. Ze is geen kind meer, maar een vrouw met beperkingen. Als haar ooit wat overkomt, dan had dat iedere ander ook kunnen overkomen. Banger ben ik voor mensen die ze vertrouwd, die niet te vertrouwen blijken te zijn. Mensen die misbruik maken van haar positie. Robert M's en aanverwanten. Die lopen 's avonds niet op straat te zoeken naar een slachtoffer, die krijgen de slachtoffers in hun schoot geworpen door ons vertrouwen.
        Maar waar is die arme Michael nou? Zijn verdwijning bezorgt me kippenvel.
       

1.2.12

Amerikaanse lezers

Sinds ik met mijn blog begonnen ben, heb ik ruim 950 lezers uit de VS. Dat vind ik heel veel, vooral omdat deze blog in het Nederlands is. Nog even en het zijn er meer dan in Nederland. Ik vraag me af, welke mensen in de VS deze blog lezen, maar ook, wat ze ervan vinden. Verder wordt de blog gelezen in Frankrijk, Canada, Engeland, Letland, Duitsland, België, Japan en Rusland (Nee, mijn zus in Turkije weigert hem te lezen).
        Het is leuk, dat er aan deze blog een statistiek is gelinkt, maar het maakt je ook razend nieuwsgierig naar de lezers in de andere landen. Uit Duitsland kreeg ik gisteren feedback: onze vriend Gerard vond mijn blog over het boerkaverbod goed. Maar is weet al hoe hij denkt: héél Groen en redelijk links.
        Wat ik zou willen weten is, wie die verre lezers allemaal zijn. Misschien zijn het wel mensen, die per ongeluk op die blog terecht komen, elke keer weer anderen, waardoor de getallen niets zeggen. Dat doet mijn ego dan wel behoorlijk krimpen, maar het is niet anders. Toch wil ik geloven dat er ergens, ver weg van hier, iemand is die regelmatig mijn blog opzoekt en wil lezen wat ik nou weer te zeggen heb. Een beetje ijdel ben ik wel!
        Dag lezers van mijn blog! Bedankt voor het aanklikken, zodat ik kan geloven, dat ik belangrijk ben!