Lulkoek over zon en naalden

De droom waar ik uit ontwaakte was al niet best. De dode was naaste familie van me en ontzettend dierbaar. Huilen lukte niet. Mijn hele wezen was verkrompen van verdriet en paniek over de eeuwige scheiding. Maar in dromen lijken sommige oplossingen voor de hand liggend: ik stapte op een brommer en ging de geliefde achterna, vast besloten niet zonder haar verder te leven.

        Het geluid van de brommer stopt niet als ik wakker word. Ik weet direct uit welke tuin het komt en nog voor ik het verderf van de droom van me af kan schudden, slaat een lichte paniek over de echte wereld toe. Het kwam eraan, dat wist ik, maar naarmate de weken verstreken dacht ik, dat het wel anders zou lopen. Ernst had er toch veel moeite voor gedaan om de buurman op andere gedachten te brengen.

        Ik loop naar het raam en zie een man met helm en oranje kleding in veel touwen hangen. Vanaf zijn pilaar, de kale, halve stam van de boom die er stond, kijkt hij mij even aan. Ik voel ineens de tranen over mijn wangen druppelen. Ernst is al beneden. Ik kan hem niet groeten en ook niet vertellen wat er is, want mijn keel zit dicht en de tranen blijven maar komen. Een kwartier later durf ik hem alleen te vertellen over de droom, niet over de boom. Wie huilt er nou om een boom?

        Die eeuwig (wat zeg ik, eeuwig?) groene naaldboom zat vol met nesten en ieder voorjaar leefde er een eksterfamilie. Een stuk of acht jonge vogels, die we langzaamaan volwassen zagen worden. Ze poepten onze tafel vol en ook de rugleuningen van de stoelen kregen zebraprint van eksterpoep, maar wat kon dat schelen? De kraaien hadden er hun onderdak, maar ook de mussen, merels, vinken en mezen.

        De boom nam zon weg, vond de ene buurman. De andere had last van de naalden. Nou, schaf een bladzuiger aan voor 39 euro en probleem twee is verholpen. Probleem een was lulkoek. Onze tuinen liggen pal op het zuiden. Een onmisbaar artikel is de parasol, anders smelt je weg. Wij hebben er drie, de buren twee en de (vorige) eigenaar van de boom heeft een groot zonnescherm. Tuinen op het zuiden van 25 meter diep en dan zeuren over één boom, die zon wegneemt. Het is schandalig, het is moord, het is misdadig. Absoluut een reden om flink te moeten huilen. Ik kan op mijn spartamet stappen, de boom achterna, maar dit is geen droom. Hij is al vermalen tot brandhout. Wat van hem rest levert alleen nog CO2 op, geen O2.