In 'Sam' hebben we geen fornuis, maar een elektrische hapjespan, een frituur en een magnetron die ook nog oven en grill bleek te zijn. Meer dan genoeg om een Turkse hap te maken voor mijn gaste. In de Vomar koop ik kipfelet, courgette, aubergine, paprika, tomaten, uien, platte peterselie, turkse yoghurt, komkommer, knoflook, rucola...en ik zoek bulgur. Met een redelijke Turkse gemeenschap in IJmuiden moeten ze dat toch wel ergens in de schappen hebben? Nee, ik kom naast de couscous en de rijst nog wat modernistische rotzooi tegen, waarover mijn dochter heeft verteld, maar geen bulgur. Dan maar couscous.
Op het aanrecht glimmen de groenten me tegemoet. Ik pak het grote mes (want als ex van een kok snij ik niet met aardappelmesjes) en zet kracht om door de taaie schil van de aubergine komen, maar snij daarmee bijna mijn plank doormidden...het ding is zacht als boter! De courgette biedt ook geen enkele weerstand. Van de uien moet ik niet huilen en de kip, die als een te slap drilpuddinkje op de plank ligt, laat zich met zoveel gemak vierendelen, dat ik mijn mes niet vuil had hoeven maken. Met mijn wijsvinger kan ik er een gaatje in prikken.
Ik verhit de olie en roerbak de kip, daarna gaan de groenten erbij, op volgorde van de benodigde baktijd. In de pan ontstaat een laag vocht, terwijl die roch op de hoogste stand staat. Dat is niet de bedoeling, maar afgieten gaat niet met zo'n ding aan een snoer. Ik vloek wat en leg me erbij neer, pak de peterselie en wil gaan hakken, maar er valt niets te hakken. De stelen zijn zo dun, de blaadjes als tere vliesjes, die je nauwelijks kan aanraken of ze scheuren. Van het hele pakje peterselie blijft gesneden nauwelijks iets over.
Als ik de komkommer rasp, loopt het water eruit. Ik kon natuurlijk niet zo'n handig Turks komkommertje krijgen van een centimeter of twintig, lekker stevig en smaakvol. In de Vomar waren ze allemaal identiek. Dat vind ik zo knap van die telers! Ons lukt dat niet in de groentenruin. Onze komkommers zijn allemaal krom. En hier op de markt zijn ze ook allemaal verschillend van grootte en vorm. Ik giet het raspsel af en doe het in de yoghurt, dan twee tenen knoflook en zout. Heerlijk rucola! Ik stop een blaadje in mijn mond en proef na enig kauwen de bekende smaak, maar dat is dan ook alles. Het brandt niet, prikkelt niet eens, wat een laffe boel.
Na het eten schaam ik me voor mijn maal. Kraak nog smaak zat eraan. De peterselie is in de laatste minuut dat ze meegaarde gesmolten en nergens meer te proeven of te vinden en de kip was alleen herkenbaar aan de vleesstructuur. De rest werd een ondefinieerbare massa.
Een dag later blijf ik ziek in bed en kook tien dagen niet. Mijn dochter brengt me eten als ik weer een beetje trek krijg. Daarna kijk ik weer eens in de koelkast en zie een half pakje felgroene rucola in de la liggen. Hoe is dat nou mogelijk? Stevige, smaakvolle rucola is namelijk heel slecht te bewaren. Dat is na twee dagen snot, tenzij je het in nat papier wikkelt, in een plastic zakje stopt met wat water onderin, een zakje omgekeerd over het loof doet en rechtop in de koelkast zet. Deze jonge blaadjes hadden de nacht niet eens moeten overleven. Ik haal het folie van de halve aubergine, die wel bruin zal zijn, maar nee, nog helemaal geel! Een échte aubergine verkleurt direct na het snijden al.
Afgezien van de smakeloosheid van die jonge vormvaste groente, moet die rommel absoluut zijn behandeld met een goedje, dat rotting tegengaat. Wat eten we in Nederland voor middeltjes, telkens als we een hap 'gezonde groente' in ons mond stoppen? Moet dit vitaminen opleveren? Ik ben enorm geschrokken van die ene maaltijd. De overheid maakt zich druk om zout, maar vliegt over de kwaliteit van onze groente heen, terwijl zij het eten ervan propageert. Maar wat eten we dan? Chemicaliën?
No comments:
Post a Comment