Brexit

Het klinkt als de naam van een ordinair wijf, Brexit. Toepasselijk toch? Het volk heeft gekozen en Brexit is winnares. Als een miss verkiezing. Als een Brit-verkiezing. Dat is die doos, die bekend werd door Big Brother geloof ik. Blond en onvoorstelbaar dom. komt een taal uit haar mond, die zelfs de afgestudeerde putjesschepper niet begrijpt. Maar Brexit is nóg erger en veel meer. Brexit is mega vet en heeft zwetende dijen, gepropt in een witte legging, waar een slip doorheen schijnt. Haar tieten deinen onder het randje van haar t-shirt, snakkend naar lucht, net als dat miezerige mannetje, dat haar niet kan ontkomen. Brexit is broodmager en heeft een stem als een rasp, die samen met ondefinieerbaar geluid een constante rookwolk voortbrengt. Haar wereld is één grote asbak. Ze scheldt op haar man, die onderdeel is van het meubilair in de pub. Brexit heeft een mollig lijf met ontblote buik, waarin een piercing bengelt en ze heeft wimpers, die vakkundig aan elkaar zijn geplakt met een massa mascara. Ze is bovendien achttien en zeult twee koters mee, die wegens overtollig vet al X-benen hebben. Brexit is een loeder, dat het leven van haar gescheiden moeder verstiert, die haar op zestienjarige leeftijd baarde. Ze gaat stiekem naar haar pa, die handelt in gestolen elektronica. Maar Brexit is vooral wit en ongezond. Ze vreet fastfood, dat ze wegspoelt met goedkoop blikbier. Ze zeult door haar leven van de ene mislukking naar de andere. Ze heeft schijt aan regels en dus neukt ze de gekleurde adonis (die haar moeder haat) die haar vervolgens uitleent aan zijn vrienden. Brexit wordt dan zwanger en zet een volgende Brexit op de wereld.
   Vroeger, lang geleden, was Brexit te vinden in de catacomben van herenhuizen. Ze kwam alleen naar boven voor haar werk: het poetsen van het koper en het zilver, het kloppen van de kleden, het afstoffen van boeken die ze niet kon lezen. Het eten mocht ze niet serveren, want daar was de butler voor. Het is namelijk ontzettend moeilijk om kip van kalkoen te onderscheiden. Bovendien is links en rechts ook behoorlijk verwarrend.
   De hoop, dat Brexit zich zou realiseren, dat je als dwaas je kop moet houden en vooral niet moet denken dat je mee kan denken, was een ijdele. De democratie, gebaseerd op die ijdele gedachte, is natuurlijk een leuk project, erg sociaal en erg meelevend, maar wel volstrekte waanzin. Dat blijkt wel als we Brexit vragen waarom ze 'out' stemde: "Geen invasie buitenlanders", "Turkije niet in de EU", "Ze schrijven ons wetten voor" en ...eh...nou, veel meer heb ik eigenlijk niet gelezen, behalve "Gewoon beter!" en "Eindelijk vrij!", maar ja, vrij van wat? Bijzonder goed onderbouwd dus, getuigend van een gedegen kijk op de zaak met enorme kennis van economische processen, de kapitaalmarkt, multilaterale afspraken en dergelijke. Dat het financiële rekensommetje niet helemaal klopt, dat mag geen naam hebben.
   Maar goed, laat ik niet zeiken: Brexit heeft haar zin en met haar haar man en kinderen. Ze kan lekker xenofoob door Liverpool of Yorkshire wandelen en denken, dat de wereld alleen uit verbrande Engelsen bestaat, die enorm zielig zijn sinds de haven geen Rotterdam werd en de mijnen werden gesloten. De slachtofferrol past in principe iedereen, als je er zelf maar in gelooft.