Tot nu toe woonde iedere Engelsman of -vrouw die ik sprak in Çalış. Dit spreekt men uit als Tjalusj. Als je dat een Turk hoort uitspreken, dan klinkt het gewoon Turks, maar spreekt een Engelstalige het uit, dan klinkt het ineens superplat. De a wordt gerekt, de l wordt rond en de u wordt diep. Nou zijn Engelstaligen ook niet wonderbaarlijk goed in het uitspreken van buitenlandse woorden, maar het kan eraan liggen, dat deze Engelsen ook hun eigen taal wat deformeren. Tenminste, het klink niet zoals ik het leerde op school. Het klinkt ook niet zoals Morse het uitsprak en zeker niet zoals Roger Moore het deed.
Een attent oog hoeft niet te weten waar Çalış ligt, begint of eindigt, dat ziet het direct. Op een terras op de hoek van de hoofdweg met een zijstraat zitten ineens een aantal schaars aangeklede Engelsen bier te drinken. Daar begint Çalış! En als dat beeld ophoudt, dan is Çalış weer voorbij. Tussen die twee punten valt een mens als ik van de ene verbazing in de andere.
Ik wist dat Engelse vrouwen een voorkeur hebben voor lieve bloemetjes en strikjes, roze of lichtblauw, eigeel misschien, maar ik wist niet, dat ze er het liefste uitzien als een meisje van drie. Ondanks het feit, dat hun lichaam na de eerste baby in omvang met de macht vier is toegenomen, hun benen minder vorm hebben dan een Griekse pilaar en hun borsten met gemak een theeservies kunnen dragen, persen ze zich in zoete mini-jurkjes met spaghettibandjes. Ik ben altijd blij als ik hun kruis niet kan zien. Een nieuw fenomeen is het gordijntje! Kent u dat al? Dat is een bikini-bovenstukje met een gordijntje, een gerimpeld stukje stof, dat over de borst hangt. Lief dingetje, als een jonge meid met een bescheiden frontje dat aantrekt, maar stel u dat eens voor op een voorfront dat zo'n dertig centimeter naar voren steekt en waaronder vervolgens drie knalrode 'zwembanden' zichtbaar zijn, die omhoog worden gehouden door een stukje doorzichtige stof, dat om de heuppartij en de enorme dijen is gedrapeerd! In Çalış is dat mode. En in Çalış is het warm, in heel Fethiye overigens, dus loop je zo door wijk en stad.
Meestal zijn deze vrouwen in gezelschap van magere mannetjes, met rode benen en te korte korte broeken. Ja, witte sokken en sandalen, goed geraden! Ze sjokken gedwee achter hun stevig doorpotende eega aan, die in 'The English Home Shop' nog een dekbedhoes met roze roesjes moet kopen, want dat staat zo leuk 's ochtends, bij de ongeschoren rode baard van haar man. Deze mannen drinken denk ik te weinig bier.
De overige Engelsmannen hebben daar geen moeite mee, hun naakte buiken doen dat althans vermoeden. Ongegeneerd wordt die met veel trots aan het publiek getoond. Navels zo groot als kokosnoten doen de onwillende toeschouwer snel zijn blik afkeren. Zij zwoegen zich puffend en hijgend een weg door de stad, op weg naar het volgende terras, waar hun maten, met de halve liters voor zich, al zitten te wachten. Hun vrouwen zijn van gemiddeld tot mager postuur en ofschoon de uitdossing overeenkomt met het modebeeld van Çalış, levert hun aanblik helaas minder stof tot onbehoorlijk gestaar. Hooguit kan ik melden, dat die magere vrouwtjes vrijwel allemaal een mond zonder lippen hebben, waaruit een voortdurend lispelend geluid komt. Ik merkte dat pas op, toen ik mijn hoorapparaten weer eens droeg. Ik wilde krekels horen, maar in plaats daarvan hoorde ik steeds een soort vogelgekwetter, dat bij nader inzien van de tafel achter ons kwam.
Als het laatste terras met ontblote Engelsen aan ons voorbij is gegaan, dan zie ik een Turks meisje van een jaar of achttien, met lange rok en hoofddoek. Ze heeft prachtige amandelvormige ogen en een gaaf, welgevormd gezicht. Aan haar zijden, met de armen aangehaakt, lopen haar vriendinnen. De ene heeft een loei strakke driekwart broek aan en een leuke mannenhoed op. De andere laat een paar prachtige bruine benen zien vanonder een super kort rokje.
 |
| Çalış Beach |
